ਸੁਣ, ਐੱਮਿਲੀ ਡਿਕਨਸਨ ਨੇ ਕੀ ਲਿਖਿਐ
ਉਹ ਆਉਂਦਿਆਂ ਸਾਰ ਬੋਲੀ
"ਜਿਉਣਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਏਡਾ ਅਚੰਭਾ ਹੈ
ਕਿ ਇਹ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੰਮ ਲਈ ਵਿਹਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਛਡਦਾ"
ਕਿਉਂ ਹੈ ਨਾ ਕਮਾਲ
ਕਹਿਕੇ ਉਹ ਤੁਰ ਗਈ
ਮੈਨੂੰ ਬੈਠੇ ਬੈਠੇ ਨੂੰ ਚਕ੍ਰਿਤ ਕਰ ਗਈ
ਉਹ ਇਉਂ ਹੀ ਕਰਦੀ ਹੈ
ਕੋਈ ਸੋਹਣੀ ਪੰਕਤੀ ਪੜ੍ਹੇ
ਧੁਨ ਸੁਣੇ
ਜਾਂ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਵੇਖੇ
ਉਹ ਝੱਲੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਤੇ ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਦੱਸ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੀ
ਮੇਰੇ ਮਗਰ ਮਗਰ ਤੁਰੀ ਫਿਰਦੀ ਹੈ
ਉਹ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ
ਜੇ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਸੱਚ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਹਾਂ
ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਕਲਪਣਾ ’ਚ ਹਾਂ
ਰੋਟੀ ਟੁਕ ਦੇ ਜੰਜਾਲ ’ਚ ਹਾਂ
ਚਾਣਚੱਕ ਉਸ ਅੰਦਰ
ਬਿਜਲੀ ਲਿਸ਼ਕਦੀ ਹੈ
ਤੇ ਉਹ ਮੇਰੇ ਉਤੇ ਡਿਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ
ਪਲਾਂ ਖਿਣਾਂ ਵਿਚ
ਮੇਰਾ ਘੁਰਨਾ ਫਾਕੜਾਂ ਕਰ
ਮੈਨੂੰ ਅਸਮਾਨ ਵਿਚ ਖੜ੍ਹਾ
ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ
ਉਹ ਬਾਰੀ ’ਚ ਖੜ੍ਹੀ ਹਾਕ ਮਾਰਦੀ ਹੈ
ਭਜ ਕੇ ਆਈਂ
ਮੈਂ ਕੰਮ ਛਡ ਉਸ ਵੱਲ ਦੌੜਦਾ ਹਾਂ
ਕਹਿੰਦੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਉਡ ਗਿਆ
ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੋਹਣਾ ਪੰਛੀ ਸੀ
ਉਹ ਨਿੱਕੀ ਨਿੱਕੀ ਗੱਲ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ ਹੱਸਦੀ ਹੈ
ਬਰਫ਼ ਤੇ ਤਿਲ੍ਹਕਦਾ ਕੁੱਤਾ ਵੇਖ ਕੇ
ਮੇਰੇ ਗ਼ਲਤ ਬੰਦ ਕੀਤੇ ਬਟਨ ਵੇਖ ਕੇ
ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਦੇ ਢਿੱਡ ਤੇ ਭੜੂਕਾ ਲਾ ਕੇ
ਉਹ ਘੰਟਿਆਂ ਬੱਧੀ ਬੱਦਲਾਂ ਵਿਚ
ਬਣਦੇ ਹਾਥੀ ਘੋੜੇ ਵੈਖ ਸਕਦੀ ਹੈ
ਪੰਜੇ ਚੁੱਕੀ ਖੜ੍ਹੀ ਕਾਟੋ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ
ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ
ਕਵਿਤਾ ਪੜ੍ਹਦੀ ਪੜ੍ਹਦੀ
ਉਹ ਹਵਾ ਦੇ ਬੁੱਲੇ ਵਾਂਗ
ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ
ਤੇ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਸੱਜਰੇ ਸਾਹ
ਭਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਮੇਰੀ ਝੋਲੀ ਵਿਚ ਕਿਸੇ
ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਫੁੱਲ ਧਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਕਿਸੇ ਵਾਕ ਦੀ ਧੂਫ
ਜਗਾ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਐੱਮਿਲੀ ਡਿਕਨਸਨ ਨੂੰ ਕੋਲ ਛਡ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਜੋ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ
ਜਿਉਣਾ ਕਿੰਨਾ ਅਦਭੁਤ ਹੈ
ਕਿੰਨਾ ਅਦਭੁਤ !
............. - ਨਵਤੇਜ ਭਾਰਤੀ
No comments:
Post a Comment