"ਗਾਥਾ ਸਬਰ ਦੀ ਜਿੱਤ ਦੀ" - ਜਗਮੋਹਨ ਸਿੰਘ

ਇਸ ਕਵਿਤਾ ਰਾਹੀਂ, ਸ਼ਬਦ-ਸਰ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਅਜ਼ੀਮ ਸ਼ਹਾਦਤ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਹਿਜ, ਸੁਨਿਮਰ, ਕੋਮਲ ਅਤੇ ਅਸੀਮ ਸਖ਼ਸ਼ੀਅਤ ਲਈ ਅਕੀਦਤ ਦੇ ਕੁਝ ਫੁਲ ਅਰਜਿਤ ਕਰਨ ਦਾ ਅਦਨਾ ਜਿਹਾ ਉਪਰਾਲਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ.

ਜਦੋਂ ਉਹ
ਤੱਤੀ ਤਵੀ ਵਲ ਤੁਰਿਆ
ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਉਜਾਸ ਸੀ
ਕਾਇਨਾਤ ਉਦਾਸ ਸੀ

ਉਸ ਕਿਹਾ
ਗਾਵਹੁ ਭਾਈ
ਮੇਰੇ ਨਿਰਭਓ ਕਾ ਸੋਹਿਲਾ ਗਾਵਹੁ
ਤੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਹਰੇ ਭਰੇ ਖੇਤ
ਲੈਅ 'ਚ ਗੁਣਗੁਨਾਉਣ ਲਗੇ
ਤੇਰਾ ਕੀਆ ਮੀਠਾ ਲਾਗੈ
ਤੇ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀ ਕੁਖ਼ 'ਚ
ਪਣਪ ਰਿਹਾ ਜਵਾਰ ਭਾਟਾ
ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ

ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ
ਤੱਤੀ ਤਵੀ ਤੇ ਆਸਣ ਲਾਇਆ
ਉਸਦੇ ਮੁਖ਼ ਤੇ
ਸਹਿਜ ਦਾ ਪਾਸਾਰ ਸੀ
ਉਸਦੇ ਅਧਮੀਟੇ ਸੁਪਨੀਲੇ ਨੈਣਾਂ 'ਚ
ਕਰੁਣਾ 'ਤੇ ਮਿਹਰ ਦੀ ਭਰਮਾਰ ਸੀ
ਹੋਠਾਂ ਤੇ ਸੀ
ਜੀਵਨ ਦਾਤੀ ਮੁਸਕਾਨ
ਮਨ 'ਚ
ਕੇਵਲ ਇਕ ਦਾ ਹੀ ਧਿਆਨ
ਉਸਨੇ ਪਿੰਡੇ ਤੇ
ਤੱਤੀ ਰੇਤ ਪਾਉਣ ਵਾਲੇ
ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਛੁਹਿਆ
ਤੇ ਆਸੀਸ ਦਿੱਤੀ
ਉਹ ਹੱਥ
ਸ਼ਿਲਪੀ ਦੇ
ਹੱਥਾਂ 'ਚ ਬਦਲ ਗਏ

ਜਬਰ ਖ਼ਿਲਾਫ਼
ਸਬਰ ਦੀ ਜਿੱਤ ਦੀ
ਇਹ ਗਾਥਾ
ਮੈਨੂੰ ਰਾਵੀ ਦਰਿਆ ਨੇ
ਆਪ ਸੁਣਾਈ ਹੈ
ਜਿਸ ਦੀਆਂ ਛੱਲਾਂ 'ਚ
ਗੁਰੂ ਨੇ ਮਹਾਂ- ਪ੍ਰਸਥਾਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ
ਕੁਝ ਪਲ
ਵਿਸ਼ਰਾਮ ਕੀਤਾ ਸੀ

.......................................ਜਗਮੋਹਨ ਸਿੰਘ